Dag 31, 15/16 augustus: New York JFK - Brussel Airport

Temperatuur: overdag lekker met af en toe zon, vroeg in de avond hoosbuien en onweer.

Tja, en zo waren we vanmorgen allemaal om een uur of 5 weer wakker. Allemaal krakkemikkig, rode oogjes, wallen en kippenvel. Had zelf in ieder geval niet meer dan zo’n 1,5 uur geslapen. Ik lag met m’n hoofd op de videocamera, in de kou, met het licht aan en om de haverklap een omroepster. Eerst maar even bij Starbucks koffie gehaald om warm te worden en Stijn gefeliciteerd want die werd vandaag 11 jaar. Hieperdepiephoera! Zo’n verjaardag heeft niemand!
En toen stond ons nog een hele lange dag voor de boeg. Zijn nog bij de bagage-afdeling geweest om te vragen hoe het nu verder ging met onze bagage. Volgens deze mevrouw was alles in orde en zou onze bagage met hetzelfde vliegtuig mee gaan als wij. Ook nog even een formulier ingevuld om te kijken of mijn vest nog is gevonden. Dat was ik een maand geleden verloren op JFK. Zou leuk zijn als ik het toch nog thuis gestuurd kan krijgen.
Luc is met Steven nog New York in geweest. Nadien en Stijn zijn op een bankje gaan zitten en wij hebben wat rondgelopen. Om 11.30 uur zijn we weer door de douane gegaan. We wilden nl bijtijds bij de Gate zijn om in te checken en zodoende zeker te zijn van een plaats in het vliegtuig. Ons gezin werd er willekeurig uitgehaald voor een uitgebreide controle. Schoenen uit, riem af. Daarna fouilleren. We mochten kiezen: of voor een speciale röntgenmachine poseren, of fouilleren door een douanebeambte. Wij kozen allemaal voor de machine. Toen de handbagage erdoor en bij een rugzak bleef de machine piepen. Weer de rugzak erdoor, weer piepen. Toen alles eruit gehaald: mijn portemonnee, videocamera en een zooi frutsels. Hij bleef piepen. Ze konden echter niets ontdekken. De douane wist ook niet waarom het apparaat zo piepte, want alle andere keren was het goed gegaan. Het kon zijn dat er een heel klein beetje van iets aan onze tas was gekomen. De apparatuur is nl. heel gevoelig. Was blij dat ik ’s nachts deze tas als kussen had gebruikt. Zo wist ik zeker dat er niemand kon zijn geweest die iets had uitgevoerd met onze bagage. Uiteindelijk mochten we gelukkig door. Hierna hebben we geloof ik iedere Gate van Terminal 3 gezien. Iedere keer zou het vliegtuig weer van een andere Gate vertrekken. Wij konden er eigelijk wel om lachen want we hadden tijd genoeg en verveelden ons dood. Onze eindbestemming was uiteindelijk Gate 2. Daar waren we ruim op tijd want we wilden zo vroeg mogelijk inchecken en zeker zijn van een plek in het toestel. We hadden vandaag al aan verschillende Delta-medewerkers gevraagd over deze vlucht en allemaal zeiden ze dat we pas om 5.55 pm konden inchecken. Maar goed dat we vroeg waren, want inchecken ging dus al vanaf 5.30 pm. Voor hetzelfde geld zouden we daardoor weer niet mee kunnen. Toen we eenmaal in het vliegtuig zaten en klaar waren voor vertrek, barste er een hoosbui en flinke onweer los. We waren allemaal benauwd dat het vliegveld weer gesloten zou worden en dat we nog een nacht moesten blijven. Uiteindelijk kreeg de piloot na 1,5 uur wachten toch toestemming om te vertrekken! Het eerste stuk hadden we flinke turbulentie. Krijg daar helemaal de rambam van. Had weer een pleister achter m’n oor tegen reisziekte. Helpt geweldig, maar vliegen blijf ik afschuwelijk vinden.
Toen we eenmaal boven de wolken waren werd het gelukkig weer rustig. Wel een paar minuutjes boven België weer wat turbulentie gehad.
Landen ging prima. Toen naar de bagageband. Hadden toch allemaal wel een beetje de zenuwen of onze bagage er echt zou zijn. Het duurde wel even, maar uiteindelijk toch alle bagage van de band kunnen plukken.
Onze taxichauffeur stond al te wachten. Die hadden we gisteren nog gemeld dat we een dag later aan zouden komen. Ook dat was dus goed doorgekomen. De auto stond nog netjes op de parkeerplaats van het hotel, dus ook dat was goed gegaan. Maar het ging natuurlijk niet helemaal vlekkeloos: De accu was leeg. Wij hebben een Citroën C5 en die verbruikt ook wat stroom als hij stilstaat. Heeft iets te maken met de speciale vering. Eerst nog geprobeerd met startkabels en de auto van de taxichauffeur, maar dat lukte niet. Toen aanduwen, lukte ook niet. Uiteindelijk de hulp van Citroën ingeroepen. Binnen 40 minuten was er iemand en binnen 40 tellen startte de auto. Zijn allemaal een beetje gaar, want de laatste 48 uur hebben we maar heel weinig geslapen. Och, dat halen we wel weer in.
Het eind van onze vakantie was dus niet zo geweldig. Onze vakantie zelf is FANTASTISCH geweest. We kijken er met veel plezier op terug.